Angst voor overgeven, ziek worden of misselijk zijn

Ik ben Jamie en ik ben 26 jaar. Van kinds af aan al struggle ik met een angst voor overgeven, ziek worden of misselijk zijn. Ook al heb ik dit sinds mijn 5de niet meer gedaan, (dit is het moment dat ik even afklop met de angst dat het dan alsnog gebeurt) toch heb ik nog altijd een exrreme angst voor spugen.

Als kind heb ik een darminfectie gehad waarbij ik erg ziek ben geweest. Ik heb hier, voor mijn gevoel, 3 weken aan een stuk zo'n 4 á 5 keer per dag gespuugd en diarree gehad. (Dit blijkt niet langer dan 1,5 week te zijn geweest). Ik weet niet zeker of mijn angst hierdoor gekomen is maar ik weet wel dat dit erg indruk geeft gemaakt op mij.

Ik kan nog veel meer voorbeelden noemen waarbij ik ben geconfronteerd met overgeven welke veel bij mij teweeg hebben gebracht. Waar ik precies bang voor ben kan ik niet goed uitleggen. Niemand vindt het leuk en iedereen vind het vies om over te geven. Ik ben ook niet bang om te stikken en ook niet voor de geur, smaak of iets dergelijks. Ik denk dat mijn angst komt door het feit dat ik niet meer goed weet hoe het voelt om te spugen. Ik heb zelf spastische darmen waardoor ik vaak last heb van mijn maag en darmen. Vaak gaat een toilet bezoek dan ook gepaard met misselijkheid ervoor of erna waardoor ik poepen meestal ook als vervelend ervaar. Bij elke vorm van misselijkheid, zuur of borrel in mijn buik denk ik dan ook gelijk: "Misschien is dit dan het wel". Dan begint onbewust de angst te komen en voelt het alsof mijn keel licht dichtgeknepen wordt. Ik weet inmiddels goed dat dit de angst is die spanning brengt. Vroeger omschreef ik dit gevoel als misselijkheid. Dan probeer ik mij te focussen op mijn ademhaling en zet ik meditatie muziek op waar ik rustig van word. Soms trekt het gevoel dan gauw weg en gaat het beter. Maar als het misselijke gevoel niet snel genoeg naar mijn zin verdwijnt dan ontstaat er een paniekerig gevoel en word ik onrustig. Ik grijp dan vaak naar een Rennie in de hoop dat het misselijke gevoel zakt. Als dit dan niet het geval is raak ik lichtelijk in paniek. (Voor mijn gevoel heb ik dan al 2 opties geprobeerd die ik kan afstrepen). Mijn handen en voeten beginnen dan te zweten en ik krijg een tintelende bovenlip of kaken. Soms krijg ik dan ook een droge mond en begin ik te trillen. Dit is het moment dat ik aan het hyperventileren ben. Gelukkig krijg ik dit de laatste jaren sneller onder controle en kan ik het goed hendelen.

Gelukkig ben ik niet de hele dag bezig met mijn fobie en durf ik bijvoorbeeld wel gewoon te eten. Wel zijn er momenten waarbij het zou kunnen zijn dat ik geconfronteerd word met overgeven. waar ik van te voren bewust over nadenk. Als ik een vliegtuig in stap hoop ik maar dat ik niet naast iemand zit die moet spugen. Of als ik uit eten ga bestel ik alleen iets wat ik ken en eet het liefst alleen bij restaurants waarvan ik zeker weet dat "het goed gaat". Ik ben, los van de fobie, geen extreme drinker, maar ik zou bijvoorbeeld nooit door elkaar drinken. Extreem dronken mensen, of mensen met buikgriep vermijd ik liever.
In een theater of bioscoop schiet soms ook de gedachte door mijn hoofd: "Wat als ik nu zou moeten spugen? Dan kan ik niet gelijk naar de wc". Dan bekruipt mij weer dat onrustige, "misselijke" gevoel. Maar ik vermijd het niet en het trekt vaak wel weer weg.

Daarentegen heb ik geen smetvrees of dwangstoornis. Hoewel ik vroeger soms bij misselijkheid tijdens het tanden poetsen tweemaal mijn tandenborstel achter in mijn keel moest steken om te bevestigen dat ik niet hoefde over te geven. Raar eigenlijk, dat je het dan toch een soort van opzoekt om te kijken of je wel of niet moet spugen.. Deze dwang is er nu gelukkig nu niet meer.

Ik vind het niet moeilijk om over mijn fobie te praten maar ik vind het wel moeilijk wanneer mensen mij voor gek verklaren of er te makkelijk over denken. Ik verwacht niet dat men mij begrijpt, want ik begrijp het zelf ook amper. Mensen zeggen wel eens: "Je moet gewoon dit, en je moet gewoon dat". Met de beste bedoelingen proberen zij je te helpen. Maar helaas is het niet zo makkelijk. Ik snap wel dat zij zo denken, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik wil mij graag laten helpen omdat het mijn leven een stuk makkelijker zou maken. Ik weet ook zeker dat mijn PDS ook minder en rustiger zal worden wanneer ik niet meer angstig ben. Ik woon nu ook samen en heb ook te maken met mijn vriend die ook buikgriep zou kunnen krijgen. Ik leef dus nu met een dubbele angst. Angst voor mijzelf maar ook angst voor hem. Ik heb liever niet dat hij te veel drinkt of bijvoorbeeld mosselen eet. Ik beperk hem dus op bepaalde manieren met mijn angst en dat is niet eerlijk. Ik merk dat hij soms ook angstig wordt voor mij als hij eens misselijk is. Bang dat hij moet overgeven voor mij. Dat is natuurlijk niet oke.

Ook willen wij over een aantal jaar misschien wel aan kinderen beginnen. Ik zie nu al tegen de zwangerschap op omdat ik bang ben dat ik misselijk ga worden of zou moeten spugen. Mensen zeggen dan: "Dat verschilt per persoon want niet elke vrouw heeft dat". Dat weet ik, maar dat is geen garantie voor mij. Het idee dat het zou kunnen gebeuren maakt mij al bang. Ik denk dat zodra wij voor het eerst seks hebben zonder dat ik de anticonceptiepil slik, ik vanaf dat moment misselijk zal zijn van angst omdat ik misschien zwanger zou zijn. En dat dan 9 maanden lang.
Ook wil ik voor mijn eigen kinderen durven zorgen als zij eens ziek zijn.

Ik weet dat ik niet gek ben en dat ik niet de enige ben met dit probleem. Er zijn mensen waarbij deze angst nog veel groter is. Maar het is wel zodanig dat ik er iets mee moet doen. Dus dat ga ik nu doen.