Angst en piekeren voor potentiële afwijzing en liefdesverdriet

Hoi E,

Herken je angst om je leven lang last te blijven houden van deze klachten. Misschien is het ook iets dat bij ons hoort en is de truc juist om er op zon manier mee om te gaan dat het ons niet (meer) belemmert in ons dagelijks leven. De truc heb ik nog niet gevonden. Maar blijf hoop houden op betere tijden.

Groet Anoniem

Ik snap wat je zegt, maar soms kan medicatie echt je leven veranderen. Escilatopram... het heeft mij enorm geholpen. Het haalt je randjes er van af. Vergeet niet dat je na zoveel momenten van stress je lichaam gewoon de balans niet meer heeft tussen stress en antistresshormonen. En eerst een start met medicatie zodat je de rust en de controle hebt om wat er diep in je omgaat aan te kunnen is niet erg hè. Je bent niet gek omdat je iets slikt dat je helpt. De rest van je leven is nog heel veel jaren, denk niet aan de rest van je leven. Denk wat je nu gaat helpen en wat je nu kan doen. Blijf sterk en kies voor jezelf.

Ik loop al vanaf mijn 17e met paniekstoornis, of angststoornis (het ligt er maar aan welke psycholoog je spreekt). Het is steeds jaren weggeweest en weer teruggekomen.

Ik denk dat dat het ergste is, het nooit echt weggaan van je stoornis. Het is nadat ik escilatopram 10mg kreeg jaren weggeweest, maar door een hele zware periode waar ik een ongeneeslijk ziek iemand hebt verzorgd en is overleden, nadat ik zoveel mensen heb proberen te helpen... is het keihard terug, ondanks medicatie ondanks al mijn terugval-plannen.

Is het niet zo, dat wij, paniekmensen, veel te veel bezig zijn met anderen, met anderen verzorgen, met de buitenwereld, met jezelf wegcijferen? Ergens denk ik van wel. We zorgen voor iedereen behalve voor ons zelf, en dan komt de keiharde waarheid op je dak, je lichaam geeft aan dat je een rem nodig heeft, en op een hele nare manier, want op een 'normale' manier luister je toch niet.

En wanneer je afremt, dan merk je dat je te laat bent gestopt, je hebt onderhoud nodig en die duurt lang en gaat heel gestaag. .. Stop maar eens met je auto onderhouden, altijd te hard rijden op een te lage versnelling, te laat tanken, niet je olie of koelvloeistof controleren, negeer de lampjes en kijk dan eens wat een tijd, geld en energie er in gestopt moet worden om hem weer rijklaar te maken...

En maak je hem rijklaar, of zorg je dat hij nog even mee kan en trap je weer heel hard op het gaspedaal... tot de lampjes weer allemaal branden?

Doen we dat niet vaak, en helpt het ons, minder paniek te hebben, minder cortisol, minder spanning?

Heey Danoon,

Ik denk dat je daar voor vele een groot element van het ontstaan te pakken hebt.
Ik denk ook dat we verder teveel bezig zijn met wat andere van ons vinden, en daardoor extra ons best doen voor alles.