Angst en haat

Hallo, ik ben 29 en was altijd al verlegen en bescheiden geweest als kind en ben toen ook veel gepest, nare kinderen om mij heen, hoe ouder ik werd hoe meer nare kinderen. Ook de meeste leraren deugden niet, de directeur was een bittere zielige grote man die kort gezegd eigenlijk gewoon de leerlingen misbruikten (die is gelukkig gestorven aan een nare ziekte ;) ) maar zal niet verder over hem vertellen, hij is dood en de wereld is beter zonder hem.)

Maarja.. toen ik over ging naar hogere school was het net alsof ik me ineens van allemaal andere dingen 'bewust' werd, alles op school was een hell vanaf daar, niet durven anderen aan te kijken, allemaal nieuwe mensen, allemaal verschillende groepjes, er was gewoon een 'hoek voor de jonge zielige sociopaatjes' in die klote school.

Ik ben echt een binnenvetter, maar op een gegeven moment ontplof ik gewoon, ik WAS het zat en ben het nog steeds ZAT.. ik confronteer één van de klootzakken die mij toen aan het pesten was ik hield de armen klem van één van diegenen die mij altijd zat te pesten en vol met al mijn HAAT keek ik hem in de ogen en hij werd bang, hij kon er NIETS tegen doen want ik was lichamelijk sterker.. en ik zag zijn ANGST in zijn ogen en dat gaf mij een HEEL GOED gevoel, hij begon te schreeuwen van onmacht maar de bel voor de volgende 'les' en de grote groep die tijdens die bel luidde zorgde ervoor dat niemand er iets van kon horen.. ik had niets tegen hem gezegd maar hij begreep het wel.

Een dag later werd ik in een hoek gedouwd door vier lafaards waarvan één daarvan een broer was van de jongen die jongen die ik bang had gemaakt (en terecht in mijn hoofd, had hem niet in elkaar geramd wat ik wel had kunnen doen maar zo ben ik niet,) en met z'n vieren bedreigden zei mij om niet aan zijn 'kleine broertje te komen', zei waren twee koppen groter dan mij en ik begon te huilen en daar schaam ik mij nog STEEDS voor.

LAFAARDS, ik wou dat ik minstens één van hen helemaal KAPOT had gemaakt .. maar ik begon te huilen en toen zei één van hen 'oh hij is maar twaalf ofzo man'. en ze besloten met z'n allen om mij niets aan te doen maar mij te vernederen. Ik weet dat het nu andere mensen zijn maar ik kan het niet los laten, ik houd nog steeds woedende buien over aan hun, onmacht, je kan niet terug de tijd in maar ik fantaseer er nog steeds om hoe het zou zijn als ik één van hen helemaal KAPOT had kunnen maken maar het niet heb gedaan omdat ik BANG was.

Ik ben altijd BANG voor iedereen, zelfs mijn eigen ouders en mijn vier broers terwijl zei mij nooit iets aan hebben gedaan, het zijn de beste ouders en broers die ik mij kan voor stellen. Toch gaat deze HAAT door en het maakt mij kapot. Ik grijp naar druks, op het moment alcohol in (zware maten) terwijl ik weet dat het mij alleen maar zwakker maakt.

HAAT ik één van de makkelijkste emotie's om te tonen. Ik heb zoveel maskers op dat ik niet meer weet wie 'ik' ben.

Ik weet niet hoe ik dit allemaal moet uit leggen op een juiste manier, en dat gaat nooit gebeuren.

Ik ben enorm verdrietig, enorm bang angstig en een enorme binnenvetter en ben nu 29, hoe lang gaat dit nog duren? Zoveel verschillende therapiën heb ik doorgaan en meerdere keren maar het heeft niets geholpen.

Sorry ik wou dit gewoon even dumpen.