Verlatingsangst, bindingangst, behoefte aan liefde

Ik ben 52 en ik heb last van verlatingsangst. Zo ver als ik me herinner en ik kan terugblikken in mijn ‎verleden ben ik eigenlijk nooit echt alleen geweest. In mijn jeugd was er uiteraard mijn moeder aan wie ‎ik me optrok maar op school liep ik bijna altijd alleen. Ik paste helemaal niet in grote(re) groepen. Thuis ‎had ik wel mijn overbuurjongen die heel graag met mij speelde.‎

Ik vond het heel moeilijk om me te binden aan anderen. Het maakte me vreselijk bang omdat ik niet ‎wist of ik wel aanvaard zou worden, of ik het wel waard was. Daarom bleef ik ook liever alleen, ik had ‎immers steeds mijn moeder om op terug te vallen. ‎

Als puber leerde ik algauw het ander geslacht kennen en ik merkte dat het seksuele een belangrijke rol ‎kon spelen in het binden aan anderen. Ik experimenteerde en voelde dat ik heel gemakkelijk jongens ‎aan me kon laten hechten met seks.

Een echt contact was er eigenlijk nooit want ik zorgde zelf wel ‎voor een soort afstand, meer zelfs omdat ik eigenlijk niet echt weet hoe ik met iemand moet omgaan ‎zonder seks. Een echte binding boezemde me ook angst in omdat ik niet in de steek wilde gelaten ‎worden. Tegelijk wilde ik toch wel iemand om me aan te binden omdat ik mentaal niet alleen kon zijn. ‎De relatie maakte ik ook steevast tijdig uit om niet verlaten te worden.‎

Ook met vriendinnen heb ik altijd al een speciale vorm van omgang gehad. Ze betekenden voor mij ‎alles. Vaak 'gebruikte' ik hen om mezelf te beschermen in mijn onzekerheid. Ik plakte me als het ware ‎aan hen vast. Nochtans kwam ik overal heel zelfzeker over. Sommige van mijn vriendinnen ontgroeiden ‎me en daar had ik het dan verschrikkelijk moeilijk mee.‎

In elk geval wil ik de controle over een relatie, vooral dan bij mijn relaties tot mannen. Als een man ‎initiatief neemt, krijgt hij bij mij nooit een kans. Die weer ik meteen af met volgende redenen: 'Zet je ‎zinnen niet op mij' 'Ik wil helemaal geen relatie' ‘Ik ben nog niet klaar voor een nieuwe relatie’ ...‎

De controle moet dus geheel bij mij liggen anders lukt het me niet om iets te beginnen. Als ik de ‎controle heb, dan voel ik me goed. Dan lijkt het alsof ik echt iets heb gepresteerd en ik waardevol ben ‎en de moeite waard om geliefd te worden. ‎

Als ik de controle niet heb, ontstaat bij mij een ongeloof. Iemand die zomaar omwille van mezelf een ‎relatie met mij wil. Dat kan ik niet geloven.‎

Als er iets fout loopt binnen mijn relatie dan ben ik behoorlijk van slag. Dan komt de verlatingsangst ‎mijn leven behoorlijk verstoren. Ik zal er dan ook alles aan doen om me terug te binden. Als het niet ‎lukt, dan weet ik niet wat te doen. Want de pijn en angst zijn echt wel reëel en dan komen zelfs ‎zelfmoordgedachten bovendrijven.

Uiteindelijk kom ik ook heel boos op die persoon. Ik probeer in mijn ‎hoofd de dingen zo te regelen dat ik me in die ander zijn plaats probeer te stellen. Het lukt me steeds ‎wel om alles te begrijpen maar als het kind in me wakker schiet dat graag geliefd wil worden, lukt niets ‎meer. De toestand kan me maanden in beslag nemen.‎

Als ik me echt heb gehecht en alles lukt naar behoren, wordt het toch ook weer moeilijk. Wat als er iets ‎foutloopt? Wat als het goed gaat? Is het wel mogelijk dat iemand me echt wel mag? Hoe moet ik me ‎verder bewijzen dat ik het waard ben? ‎

Dat is pas de lastige kant van mijn leven. Want hoe vraag je die constante bevestiging? Hoe weet je het ‎zonder te vragen dat het wel ok is? Dat is nooit evident.‎

Daarom neem ik gelijk een afstand van de persoon waar ik me kost wat kost aan hecht. Een ‎verschrikkelijk lastig parket maar het lijkt alsof het niet anders kan. Ik ben als kind een speelbal geweest ‎van mijn eigen emoties wisselend tussen de liefde van mijn moeder en de onmacht om gevoelens te ‎uiten door mijn vader.

Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik het waard was om geboren te worden hoe ‎mijn moeder ook haar best deed. Mijn vader heeft altijd alles ontkracht. Daarom kamp ik nu met ‎verlatingsangst maar eveneens met bindingsangst. ‎

Nochtans heb ik een grote nood aan liefde. Vaak durf ik ze niet aan omdat ik bang ben dat ik de liefde ‎niet zal kunnen geven maar ook omdat ik diezelfde liefde weer zal kwijtraken. Vaak kies ik ook mannen ‎waar ik al zeker van ben dat ik ze sowieso zal kwijtraken of nooit echt zal hebben. Dat geeft me een ‎veilig gevoel, hoe raar dit ook mag klinken. ‎Een lastig leven. Overleven … ‎