Verlatings/bindingangst

Heb iemand leren kennen met duidelijke
verlatings/bindingangst. Alle tekenen zijn daar. Ik wil graag weten of het verstandig is als ik het gesprek over zijn angsten begin of is het beter te wachten tot hij er klaar voor is?
Hij is voor werk aan de andere kant van de wereld dus een evt gesprek moet helaas per e-mail wat het redelijk onpersoonlijk maakt.
Er gaan soms weken voorbij dat ik niets van hem hoor. Het klassieke “aantrekken/wegduwen”.

Kan ik het initiatief nemen door hem te laten weten dat ik me bewust ben van zijn angsten?

In het begin schreef hij me vaak over de verliezen die hij heeft meegemaakt.
Tussen de regels was het overduidelijk dat hij niet alleen wil zijn maar de angst een enorme greep op hem heeft.

Hoe pak ik dit aan zonder hem nog banger te maken?