Zo maar ineens, klap ik dicht

Hoi allemaal,

Al meer dan een jaar draaien een vrouw en ik rondjes om elkaar heen. Er heerst een chemie tussen ons die ik met niemand anders voel, een gedeelde emotionele basis waarvan ik weet dat ik die voor altijd bij me wil houden, en waar ik op kan bouwen. Los daarvan, is ze ook nog eens prachtig om te zien. Alle randvoorwaarden waar ik altijd naar zocht bij anderen, vallen weg bij haar. De innerlijke connectie is puur en dit is alles wat ik ooit heb gewild. Toen we allebei toegegeven hadden aan het feit dat we gek op elkaar zijn, spatte de verliefdheid er vanaf. Zij was/(is) mijn wereld en alles leek op zijn plek te vallen. We werden intiemer en intiemer en leken in een achtbaan van extase te zitten. En nu, zo maar ineens, klap ik dicht. Het patroon dat zich al jaren herhaald bij verschillende dates/flirts doet zich nu wéér voor, en dat had ik niet verwacht. Opeens ben ik bang, wil ik vluchten, rennen, erger ik me aan haar lieftalligheid (waar ik een week geleden nog van smulde), zoek ik naar imperfecties/contraindicaties voor het aangaan van de relatie. Ik weet dat het woord “bindingsangst” te snel op tafel wordt gelegd, maar ik kan het niet anders omschrijven. Ik wil koste wat het kost deze gevoelens omzeilen of wegdrukken, met als gevolg dat het groeit en erger wordt. Wat je veroordeeld, zal groeien. Mijn hele denken slaat om in angst en ik heb het gevoel compleet gek te worden. De zelf-afwijzing voor het hebben van deze gevoelens is immens sterk aanwezig. Ik weet dat ik pas weer liefde kan gaan voelen en geven zodra ik ook mijn angsten omarm en accepteer dat ik zo ben, maar het schrijnt aan alle kanten. Tegen haar ben ik eerlijk en open hierover. Zij begrijpt dit totaal, en zegt zelfs van me te houden vanwege mijn diepgang en eigenaardigheden zoals deze. Ze snapt me, en weet dat er onder dit deken van angst en paniek liefde zit, ook al kan ik dat nu niet voelen. Wegrennen is voor mij geen optie meer. Ik zal dan immers exact hetzelfde gaan meemaken bij een volgend slachtoffer. Het zit in mij, en daar moet het opgelost worden, maar het lukt me niet.

Ik ben 27 jaar, en ben gebrand om mijn demonen onder ogen te komen en aan mijzelf te werken, want ook al voelt het nu niet zo; diep van binnen wil ik een liefdevolle relatie. En zij kan mij die geven, dat weet ik gewoon. Af en toe komt een stukje liefde door de nevel van verwarring heen en dan weet ik voor paar seconde weer: ja, zij is het. Om vervolgens weer onder angst bedolven te worden.

Ik wilde even mijn verhaal kwijt. Wellicht herkennen mensen zich en kunnen we elkaar helpen. Professionele hulp heb ik nog niet ingeschakeld, maar ik denk er wel over na.

Ik hoop dat iemand dit leest en eventueel wil reageren met zijn/haar gedachten.

Veel geluk allen.

Groet,

Giel