Verlatingsangst, BAM, dat kwam binnen.

Verlatingsangst, BAM, dat kwam binnen.
Een term waar ik zelden mee geconfronteerd werd maar wat vandaag voelt als het centraal punt van mijn zijn.

Een authenthiek, zelfstandig, sterk, warm persoon dat is toch wie ik ben en waar ik voor sta?
Of is dit een masker dat ik draag? Wat speelt er zich af achter de glimlach?
Ignorance is bliss. Leven leiden of is het door de ontwetenheid het leven lijden?
Het makser verhuilt een klein bang meisje die het moeilijk heeft. Een klein bang meisje sleurend met een rugzak vol verdriet.

Waarom gun ik mezelf geen geluk en kwetst ik de personen die het dichtst bij mij staan?
Waarom kan ik geen gezonde monogame relatie toelaten en sterker, mezelf gunnen?
Waarom heb ik het gevoel dat ik steeds moet vechten? Waarom heb ik steeds het gevoel dat er gevaar is waarvoor ik mezelf moet beschermen?

Het warme nest waar ik mezelf kon zijn, waar ik onvoorwaardelijke liefde voelde en waar ik genoeg was dat heb ik moeten missen.
Ben ik ooit genoeg geweest? Zal ik ooit genoeg zijn?
Hoe kon ik ooit van mezelf houden? Hoe kon ik leren om mezelf graag te zien, om mijn muren te slopen om liefde toe te laten en te geloven dat iemand me echt graag kan zien?
Want ik voelde me nooit genoeg. Nooit slim genoeg, mager genoeg, lief genoeg, proper genoeg, beleefd genoeg...
Een harde opvoeding zorgt voor sterke kinderen. Maar draait de wereld niet om lief zijn?
Niemand is perfect maar zijn we daarom niet goed genoeg?

Ik was zo geprogrammeerd om hard te zijn, te vechten, mezelf te bewijzen dat ik terecht kwam in een fantasiewereld.
De werkelijkheid lag mijlenweg verwijderd van mijn gedachten.
Ik als rationeel persoon weet toch waar ik mee bezig ben of ben toch goed aan het handelen?
Er is altijd wel een verklaring waarom mijn gedrag te rechtvaardigen is.
Tot op een dag, dit niet meer zo is.
Tot op een dag je het geluk hebt dat je omringt bent door iemand die je zo graag ziet dat die persoon vecht om de werkelijkheid aan jou te tonen.
Tot op een dag je stil wordt, heel nietig, om op die dag te starten met jouw gevecht tegen jouw eigen gecreerde werkelijkheid en de verkeerde prikkels in jouw hersenen.

Want een werkelijkheid waar je steeds moet vechten tegen jouw geliefden, waar je jouw eigen waarde niet inziet is dat niet de hel?
Wat als de realiteit kan tonen dat het anders kan en is? Dat jouw eigen verhalen jou en jouw geliefden alleen maar kapot maken.
Is dat niet het leven en de werkelijkheid die we willen? Waarom dan leven in een gefabriceerde schim van wat is?

Laten we fier zijn op onzelf, laten we genoeg zijn en laten we vooral elkaar niet kapotmaken door onze eigen angsten.
Want enkel zo winnen de angsten aan terrein en worden ze de effectieve werkelijkheid.

Laten we niet meer leven in het verleden maar dankbaar zijn voor het heden.
Laten we dankbaar zijn voor de mensen die een positieve impact hebben op ons leven en laten we geloven dat ze het beste met ons voor hebben.
Laten we onze angsten ons leven niet meer overnemen.
Laten we geloven dat we het verdienen om gelukkig te zijn en onzelf niet te saboteren.

Het allerbelangrijkste laten we onzelf graag zien en laten we lief zijn voor elkaar.
Net voor degene die het zo goed met ons voorhebben, laten we hen niet wegduwen.
Laten we vechten tegen de ziektes in de wereld maar laten we vooral zelf geen oorlogen creeren.

WANT WIJ ZIJN GENOEG.

De eerste stap zet je zelf, de weg bewandel je echter niet alleen.

Laat ons verleden ons vandaag niet overnemen.
Maar laat ons groeien, laat ons gelukkig zijn, laat ons rust vinden.

WANT WIJ ZIJN GENOEG