Tot hij vreemd ging....

Ik ben 22 jaar, sinds een paar maanden ben ik mij er bewust van dat ik verlatingsangst heb. Al vanaf mijn geboorte is mijn moeder chronisch ziek, hierdoor was het op jonge leeftijd veel aan en af rijden naar het ziekenhuis. Mijn moeder was vaak niet thuis, ze konden dagen weg zijn omdat ze in het ziekenhuis lag. Meerdere momenten was ik als kind bang dat ik haar kwijt zou raken. Deze onzekerheid ging verder in andere relaties, ik kon claimend zijn naar vriendinnetjes, ze mochten niet met andere meiden omgaan want stel dat ze de ander leuker zouden vinden.

Toen ik op 17 jarige leeftijd mijn eerste vriendje kreeg was ik dolgelukkig, er waren veel bobbels en onzekerheden vanuit mijn kant. Maar elke keer accepteerde hij mij en hielp mij in mijn onzekerheden. Tot hij vreemd ging en mij verliet voor een ander.

Twee jaar lang ben ik single geweest en langzaam aan ben ik weer begonnen met daten. Ik merk alleen dat ik mij te snel bind, na een maand daten denk ik al dat iemand de ware kan zijn. Ik claim me enorm vast aan deze persoon, hij moet minimaal 2 keer in de week afspreken voor ik geloof dat hij echt interesse in mij heeft. Als hij niet kan of even 'kortaf' reageert ben ik gelijk bang dat er iets aan de hand is. Met al mijn angsten en de behoefte aan bevestiging duw ik deze mannen juist weg. Ik vraag mij af of ik ooit wel echt iemand kan vinden die mij kan geven wat ik nodig heb. Dit terwijl ik zoveel liefde in mij heb wat ik graag wil delen.

Vanmiddag heb ik een afspraak bij de huisarts voor een verwijsbrief, spannend maar ik weet dat ik met mijzelf aan de slag moet... alleen hoe en wanneer is het goed genoeg?