Bindingsangst bestaat niet

Het is geen angst om te binden maar om (weer) verlaten te worden en daarom geen of moeizaam een verbinding met de ander aan gaat. De angst om weer zo pijnlijk gekwets te worden die als kind in de jeugd als levensbedreigend is ervaren maar dat nu allang niet meer is. Het idee is dat het wel zo is klopt niet omdat het een verhaal uit het verleden is. Als kind wordt een verlatingservaring door de opvoeder, hoe kort ook, als levensbedreigend ervaren die opgeslagen wordt als een pijn. Een pijn van onbegrip van hoe mijn vader of moeder dat mij nou aandoen. Zonder hun ga ik dood. Een pijnlijke ervaring die in het onderbewuste opgeslagen is en in het bewuste niet weet waar dat vandaan komt en toch bij elke nieuwe mogelijke liefdesverbinding het ego met allerlei smoesjes en excuses zegt: niet doen! Want dat gaat (weer) pijn doen! Daarmee leef je nog in het verleden want nu ga je er niet dood aan en ja iemand kan een keer bij je weggaan. En dat heb je eerder overleeft en dat zal nu ook zo zijn. En anders ontzeg je jezelf ook het ervaren van het geluk van de liefde. En dat zou heel erg zonde zijn. Het leven zit vol risico's en dat doet soms pijn maar anders zou het niets aan zijn. Aan de andere kant zit heel veel liefde en die vinden we ook eng om te voelen.