Je bent niet geboren met spreekangst!

Ik was vroeger kneiterverlegen. Ik durfde nooit te spreken. Spreekbeurten waren mijn persoonlijke hel. Waarom? Niet spreken, stond gelijk aan mezelf onzichtbaar maken. Onzichtbaar was veilig. Zo min mogelijk kans op afwijzing in allerlei soorten en maten. Ik dacht óók nog dat het m'n karakter was en dat ik het hier de rest van mijn leven mee moest doen...

Inmiddels sta ik met plezier voor groepen, om ze te trainen en krijg ik zelfs wel eens de feedback dat ik (te) direct ben. Dar moet ik van binnen nog steeds een beetje om grinniken. Ze moesten eens weten waar ik vandaan kom!

Met spreekangst was ik niet geboren, het zat ook niet in mijn karakter en bij jou ook niet.

Mijn belangrijkste sleutel? Mezelf de ruimte geven om spreken éng te vinden. Nee, daar wordt het niet erger van. Dat deel van jou dat bang is heeft wat steun nodig, geen kritiek.

Ik heb mezelf toegestaan te stotteren, een rooie kop te krijgen, mijn draad kwijt te raken. Dat is in het begin lastig, maar gaat steeds beter. Ik zei dit zelfs tegen een groep van 40 HBO studenten waar ik een gastcollege aan gaf; ik vind het spannend om voor een groep te spreken. Maar ik heb wel toffe dingen te zeggen!

Het leuke? Mensen vinden het prettig dat je écht bent. Daar kunnen ze namelijk verbinding mee maken. Wie zit er nou te wachten op een zichzelf overschreeuwende bralaap? Ik niet!