Opgebrand, angst, please-gedrag

Ow Tess,

Wat vervelend dat je opgebrand bent.

Als je veel in de "please-gedrag"-modus zit, dan kost dat inderdaad veel energie. Dat herken ik wel.

Voor mij helpt het juist om alleen te zijn. Dan hoef ik met niemand rekening te houden en kan ik lekker ontspannen met mezelf. Een beetje yoga doen, mediteren, een boekje lezen, een filmpje kijken, een beetje hangen, ...

Fijn dat je wel in noodgevallen als laatste redmiddel een kalmeringstabletje hebt, maarja daar wil je natuurlijk niet afhankelijk van worden.

Heb je wel eens iets met mindfulness gedaan? Een boek dat ik je kan aanraden is: Lijden, Creëren, Mindful leven.

Dat staat vol met tips en oefeningen.

Beste Tess,

Je stuk raakt me. Vooral de zin: "Ik ben bang om alleen te zijn, ben jaloers op anderen, wil niks en kom maar niet in beweging." Dat herinnert mij aan een periode waarin ik het zelf moeilijk had.

Het meest lastige vond ik dat mijn gevoel me ingaf niets te doen, niets te willen, niets te kunnen, niet bij mensen te willen zijn, niet alleen te willen zijn. Niets, niets, niets. Terwijl ik weet dat het juist 'iets' is dat mij kan helpen. Iets doen, iets willen, iets kunnen, iets, iets, iets.

Het spijt me dat je dit nu voelt. Want dat gun ik niemand. Ik steek vandaag een kaarsje voor je aan. Dan voelt het alsof ik iets voor jou doe, en iets voor mijn oude zelf. Dan zijn we niet alleen.

Een wereld van herkenning in jouw verhaal. Na een burn out nu bijna 3 jaar geleden kwam er bij een psycholoog uit dat ik ptss had.

 

Dit kwam voort uit mijn jeugd. Een moeder met borderline en bij wie ik nooit iets goed kon doen. Het op de tenen lopen altijd als zij er was. Het zo graag willen dat iemand trots op me was of wat aardigs zei. Het pleasen.. Iest wat er zo ingesleten is dat het steeds weer gebeurd omdat ik bang ben dat anderen me niet goed genoeg vinden.

Bij iedere teleurstelling of kritiek die me overkomt (vooral als ik het goed bedoeld heb of juist heel erg mijn best heb gedaan voor iets) dan voelt dat als een mega klap in mijn gezicht en weet ik niet hoe er mee om te gaan.

Ik heb met jouw te doen want ik weet dus hoe zwaar het is en helaas soms blijft.

Ik herken mezelf erg in een hoop verhalen. Ook ik vertoon please-gedrag en ben erg onzeker. ik wil niet afgewezen worden en doe er alles aan om dat te voorkomen. Door mijn moeilijke jeugd trek ik erg aan wat anderen van mij denken. En hierin sla ik erg door.
mail me anders even op: onzekerzijnapenstaartjeg mailpuntcom

groetjes