Misschien is dit een utopie

Hoi allemaal,

Ik ben 33 en sinds 1,5 jaar ben ik samen met mijn huidige vriend. Dit is mijn 5e lange relatie, alle 4 heb ik verbroken nadat ik helemaal op was. Sinds mijn 17e heb ik relaties van minimaal 2 jaar gehad. Allemaal even intens, diepgaand en heftig. De hechte band met een ander is voor mij zo’n beetje het belangrijkste wat er bestaat, waarschijnlijk omdat ik dit veilige gevoel van vroeger uit heb gemist. Ik doe dan ook heel veel moeite voor de band. Tegelijk boezemt alles mij angst in, ook als de ander niet hetzelfde leeft als ik. Dus bijvoorbeeld niet gezond genoeg eet, of motor wil rijden, vaak dingen zonder mij wil doen, een opleiding volgt met andere vrouwen, drinkt zonder mij(dit voelt gewoon bijna als paniek), niet bereikbaar is (en bij paar keer niet opnemen slaat de paniek toe) of te laat thuis komt, of mij op andere manieren het gevoel geeft dat andere dingen even belangrijker zijn dan ik, zoals wanneer dingen op het laatst veranderen en hij ergens langer blijft of eerder heen moet. Daardoor laat ik de ander veel te weinig vrij en dit vreet mijn energie en die van de ander. Partners hebben vaak het gevoel het nooit goed te kunnen doen en vinden dat ik teveel opmerkingen maak. Voor mij is een relatie bijna niet te doen. Vaak denk ik: als de ander een beetje accepteert hoe ik ben en niet te boos / afwijzend op mij reageert, en misschien mij wel probeert te helpen anders te reageren, dan lukt het echt wel. Maar misschien is dit een utopie, en/of ik kies steeds partners die zelf ook hechtingsproblemen hebben waardoor we elkaar blijven triggeren. Nu zit ik gevoelsmatig klem. Ik wil nog graag kinderen, maar sta wel weer op een kantelpunt in mijn relatie: in hoeverre zijn we geen match, en in hoeverre als we nu uit elkaar gaan blijf ik voor altijd dit patroon herhalen?
Herkent iemand hier iets in?
Alvast bedankt!