Mijn eerste stap

Ben een vrouw van 40 jaar.
Al van kleins af aan heb ik angsten, en zoveel mensen die het niet begrijpen waarom ik niet durf te bellen, of naar een dokter durf te gaan, of wat dan ook. Uiteindelijk als het echt moet dan doe ik het wel maar met zoveel hartkloppingen, darm problemen zweethanden. Ik probeer alles op me man af te schuiven, hij doet het voor me of hij moet met mij meegaan. Heb totaal geen vertrouwen meer in de mens en durf ook totaal geen hulp te zoeken, want ik durf niet met die persoon te bellen voor een afspraak te maken of om erheen te gaan. Tegenwoordig dat beeldbellen pfff ik zeg liever dat me camera stuk is. Ik heb in de zorg gewerkt en heb het idee dat ik wel nu probeer om de stap te nemen om ergens heen te gaan of iemand aan te spreken maar als ik al weet dat het vreemd is, dan probeer ik eronder uit te komen. Zo bang on fouten te maken, zo zenuwachtig dat ik amper n woord durf te zeggen enz. Het duurt echt weken voor ik mezelf ben. Bij sommige mensen gaat het wat sneller als ik me op me gemak voel, maar zelfs bij bekende hoop ik niet dat ze me aanspreken, bellen of op bezoek komen.
Ze vragen zich juist af waarom ik niet gauw op bezoek kom of niet bel en ik durf niet te zeggen dat ik angsten heb en de mensen niet vertrouw.
Vorig jaar hartproblemen gekregen en geopereerd aan me hart en nog durf ik niet alleen naar het ziekenhuis te gaan en me klachten op tafel te gooien. Vraag me echt af zijn het nu nog wel hartklachten of juist de spanning voor alles wat ik heb en doe. Komen de hartklachten van al die stress van jaren dat ik die angsten heb?
Ik maak me zo gek met alles, heb geen zelfvertrouwen, en ik zie er zo tegen aan in alles wat ik nu doe en zeker in de corona tijd dat ik alleen naar de dokter moet, alleen dingen moet doen of telefonisch moet afhandelen pff. Ik durf niet naar vreemde mensen te gaan die mij zouden kennen helpen, want ohjee ik moet alleen met ze zijn of ik moet met ze bellen. Ik neem me man mee en laat hem liever het woord doen, en weet dat dat niet altijd kan. Hij helpt me veel en steunt me ook erin maar soms heb ik het idee dat hij het niet begrijpt waarom of hoezo...
Ben veel klein en dom gehouden bij mijn ouders, enigst meisje tussen 2 broers.
Heb in het verleden veel meegemaakt met pesten en traumas waar ik niet serieus voor werd gehouden, want alles was ik zelf schuld werd gezegd.
Veel belogen en bedrogen geworden.
En zelfs door me exen klein worden gehouden, ik was maar een domme geit.
Ik weet dat ik veel ken, kan en weet maar durf het gewoonweg niet.
Dit is me eerste stap om mijn verhaal te doen en kan uren blijven schrijven, dat is wat ik wel nog durf zonder mijn naam.