Ik weet dat het allemaal onzin is wat mijn hoofd mij wijsmaakt

Ik ben 24 jaar en kamp al bijna heel mijn leven met verlatingsangst. Het gekke is alleen dat dit niet maakt dat ik mijzelf afstandelijk maak van relaties. Het liefst heb ik een relatie, ik hou van liefde en het delen daarvan. Alsof het een onderdeel is van mijzelf.

Na het eindigen van een verschrikkelijke relatie is mijn verlatingsangst deels verandert. Ik ga er beter mee om, kan er anders naar kijken. Ik ben minder claimend en minder achterdochtig.

Sinds 5 maanden ben ik weer heel erg gelukkig met iemand. Hij is ontzettend lief en uit dit ook vaak genoeg. Toch heeft hij een bepaalde afstandelijkheid in zich, ik weet dat dit te maken heeft met een oude relatie van hem waarin hij bedrogen is. Maar de grap is dus, ik heb me nog nooit zo verbonden gevoeld met iemand en nog nooit is iemand zo lief en oprecht naar me geweest. Toch als ik niet bij hem ben en ik hoor een paar uur niks van hem schieten de twijfels meteen in mijn hoofd. (Dit terwijl hij bijvoorbeeld vanmorgen nog iets bevestigends tegen mij zei). Gotta love anxiety.

Ik weet gewoon dat het allemaal onzin is wat mijn hoofd mij wijsmaakt en ik ben blij dat ik er beter mee omga dan voorheen. Maar toch zijn er momenten dat ik er wel echt weer even doorheen zit. Ik kan er ook gewoon niks aan doen dat ik mij zo hecht aan iemand maar het gaat gepaard met zoveel angsten en daar kan ik zo moe van worden.

Het is een proces en dat weet ik, maar ik hoop dat er ooit een dag komt dat ik hem gewoon durf te vertellen hoeveel ik van hem hou. Dit is iets wat ik al enige tijd aan hem kwijt wil maar mijn angst weerhoudt me het te delen.