Ik verwijt mezelf, mijn angsten, mijn paranoia

Ik ontmoette hem vorig jaar, op een feest bij hem in de tuin en was direct geïnteresseerd. Ik was al 7 jaar gescheiden en na wat hobbels in relatieland dacht ik, eindelijk, iemand met wie het echt klikt. Ik voelde een hele sterke band, in de zin van verbinding, herkenning.
Hij in eerste instantie niet.
Hij moest erg wennen maar ik voelde me vrij snel op m’n gemak bij hem en voelde voor t eerst sinds lange tijd weer vertrouwen in een man. We moesten even door wat hobbels heen, want hij wilde aftasten. Hij wist niet of hij me als vriendin zag of meer dan dat.
We communiceerden duidelijk, helder, over alles. Heel prettig.
Wat ik moeilijk vind was dat hij ook eerlijk was in het begin over zijn twijfels of hij wel genoeg voor me voelde maar ik was ervan overtuigd dat dat wel zou komen na verloop van tijd. En ik, ik voelde me goed, dus vertrouwen genoeg. Dat werkte duidelijk goed, want na een paar maanden vroeg hij of ik ‘verkering’ wilde. Dat wilde ik wel, ik was in de 7e hemel maar inmiddels ook wat onzekerder geworden door al zijn getwijfel. Echter, hij besefte dat hij me kwijt zou raken als hij geen stappen zou maken. Zo gezegd, zo gedaan, we waren een setje, en blij, voor even. Want daarna begon bij mij de onzekerheid. Was dit wel wat ik wilde, en wat wilde ik eigenlijk precies, wat knelde zo’n ‘relatie’ eigenlijk, alleen het woord al, zat ik nu vast? Al dit soort dingen konden we gelukkig bespreken met elkaar maar het stelde mij niet gerust. Daarna begon de onzekerheid over de relatie zelf. Hoe lang zien we elkaar? Wanneer zien we elkaar? Is dat niet te weinig, moet hij mij niet vaker bellen? Als hij van me houdt, moet hij dan niet dit of dat doen?
Ik begin steeds meer angst en piekergedaxhtes te krijgen en kon de relatie na verloop van tijd niet meer uit mijn hoofd krijgen.
Een aantal keer ging het uit dan weer aan.
Ik werd steeds jaloerser en achterdochtiger als hij gewoon sprak over een vriendin of vrouw die hij had gesproken. Of over als hij over de toekomst sprak en ik er niet in voor kwam. Ik vroeg me steeds vaker af, of hij wel bij me wilde zijn, of hij wel genoeg van je hield en concludeerde dat ik meer van hem hield dan hij van mij.
Hele discussies, en scènes hierover, waarin hij mijn toenadering zocht, me wilde geruststellen.
Maar als ik angstig was, in die angst zat, sloeg ik op tilt en was niet echt voor rede vatbaar.
Zag ook niet de realiteit.
Maanden verstreken en het ging uit, dan weer aan, dan belde ik of hij weer over iets en ging t uit of aan, tot 3x toe. De laatste keer, zouden we weer afspreken, en communiceerden we via tekst, waarin ik me afgewezen voelde omdat hij met iemand anders naar een muziekstuk ging, zijn antwoord was “het is uit, dus dat moeten we dan ook een kans geven”.
Ik voelde me gekwetst had nog hoop gehad dat we weer bij elkaar zouden komen, maar hij had een andere weg gekozen.
Hij belde me nog heel vaak die dag, maar ik was in shock, compleet afgesloten, boos, bevroren, niet opnemen dacht ik. Dagen hebben we elkaar niet gesproken tot ik hem belde, hij was diep bedroefd, ik ook. Een oplossing zagen we niet, en verdrietig opgehangen.
Later heb ik m nog een keer gebeld, excuses aangeboden. Hij accepteerde maar t is nooit meer t zelfde geworden.
Ik verwijt mezelf, mijn angsten, mijn paranoia. Mijn gepieker, mijn jaloezie, maar probeer mijzelf voor te houden, ik ben gekwetst. En ik ben ook gewoon mens, met verlatingsangst, ik ben dit. En ik hoop ooit zelf hier bewuster en beter mee om te gaan, zonder al die angsten en iemand te treffen die hier ook mee kan om gaan. Ik mis m wel maar ja, ik gun hem ook rust. En mijzelf ook. Hopelijk komt t ooit goed met mij, en met hem natuurlijk idem dito.