Ik heb nu 3 jaar echt last van mijn smetvrees

Ik heb nu ongeveer 3 jaar echt last van mijn smetvrees.

Het begon heel onschuldig: steeds iets vaker schoonmaken. Steeds een keer vaker mijn handen wassen. Steeds vaker per dag doekjes vervangen. Steeds vaker fysiek contact met andere mensen proberen te vermijden.

Alles zo weinig mogelijk aanraken en wanneer ik per ongeluk wel een deurkruk of een handvat of iets dergelijks aanraakte was ik direct in paniek en probeer ik meteen een gelegenheid te vinden om mijn handen te wassen. Alles sloop erin.

Ik was mijn handen tot bloedens toe, ik nodig nauwelijks nog mensen uit bij mij thuis. Ik ga liever naar iemand anders toe, en wanneer ik thuis kom stap ik direct onder de douche. Alle kleren etc. draag ik maar 1x.
Wanneer iets op de grond valt gooi ik het eigenlijk gelijk al weg.

Ga zo maar door.
Doodongelukkig wordt ik ervan. Ik merk aan mezelf dat ik inwendig zo onrustig ben als ik 'iets aangeraakt heb'. Pas wanneer ik het HELE huis schoon heb, gedoucht heb, en niks meer aangeraakt heb voel ik rust. En die rust duurt natuurlijk kort. Want je kan niet niks aanraken.. Die onrust is er dus 24/7. Het sloopt me echt.

Maar de taboe en de schaamte is zo hoog dat ik geen hulp durf te zoeken. Ik durf gewoon niet de stap te nemen, terwijl ik weet dat alles eronder lijd. Mijn sociale leven, mijn relatie..