Ik ben uit de cirkel gekomen

hi,

Ik heb een hele heftige periode achter de rug. Ik had 2,5 jaar ontstekingspijn aan mijn schouder en werd niet gezien (zou tussen mijn oren hebben gezeten), in die periode verloor ik mijn beste vriendin van 37 aan kanker, had ik een miskraam en curretage, we hadden net een nieuw huis met verhuizing en mijn partner verloor zijn baan. Toen ik eindelijk hoorde dat het een medische fout was, was ik zo opgelucht dat ik een operatie kreeg dat ineens mijn lichaam in brand stond, prikken, tintelen, echt verschrikkelijke huidpijn. Ik ben uit deze cirkel gekomen in 2017 middels cognitieve therapie. Met ups en downs. Afgelopen jaar heb ik maar 2 weken heel licht last gehad en 1 week heel licht, beide na iets spannends. Toen ik het zo erg had en ik ging iets leuks doen was ik uit mijn hoofd en had ik dus van mega pijnklachten naar totaal geen pijn, het was echt weg tot ik weer in mijn hoofd ging zitten, bang werd, nog banger, klachten erger en van het een in het ander.

Toen het heel goed ging zei ik tegen mezelf, niks aan de hand, is maar door stress en het ging weer weg. Nu zit er echter een lichamelijke trigger achter.

Nu is het 2020 en wat ging het goed. Echter 6 weken geleden kreeg ik een dubbele duimblessure met heel veel pijn maar vooral beangstigend want ik kon niks meer. Na die 6 weken kwam de ontspanning en ik voelde iets. Dat voelen ging ik opmerken, en ging er meer op letten, werd angstig en paniekerig vooral voor de pijn en de cirkel is weer rond. Zit er nu weer 2,5 week in. Ik heb zo een afspraak bij de psycholoog. Zo stom dat ik dit mezelf aan doe. Ik ben bij de neuroloog geweest en die stuurde mij naar de longarts. IK kreeg een test en had het niet een beetje maar heel erg. Die klachten ervan zijn gewoon eng en heel pijnlijk. In de nacht doe ik het niet want dat is ook getest. Is gewoon een klacht die niet fijn is, pijnlijke brandende huid en prikken en tintelingen. Destijds toen ik hoorde van de longarts het is CHV was het binnen 5 dagen over en had ik 3,5 maand geen last. Op 1 of andere manier doe ik het mezelf aan, nog frustrerender. Ik wil weer in mezelf geloven en zelfvertrouwen erover hebben, dan komt het goed maar zolang die angst en paniek er is. Het zegt immers ook genoeg als ik volledig ben afgeleid dat het dan ook echt weg is!

Wat denk jij? En tips? hoor het graag
groetjes