Ik ben 23 jaar en heb verlatingsangst

Ik ben 23 jaar en heb verlatingsangst. Ik denk dat dit voor velen raar kan klinken want ja je weet wel 'je bent jong en in de fleur van je leven'. Helaas is minder waar. Ik heb pas enkele maanden geleden ontdekt dat ik verlatingsangst heb.

Enkele maanden geleden heb ik iemand nieuw leren. Een super leuke, grappige, lieve en OK best wel knappe jongen ;). Op die moment was ik ongeveer 2 jaar single... ik dacht dat ik mijn breuk volledig had verwerkt en eindelijk terug sterk in mijn schoenen stond. Maar helaas ook dat was minder waar.

Na een maand begon ik gevoelens te krijgen. Ik voelde mij goed bij die persoon, hij was lief, grappig... kortom alles erop en eraan. Maar hij had nog geen gevoelens... dat gedacht maakte mij enorm panisch. Na een maand stak het mij tegen, ik huilde elke dag, stond op en ging slapen met stress. Het werd zelf zo erg dat ik mij enkele dagen moest ziek melden op mijn werk omdat ik buikpijn had van de stress.

Toen besloot ik om mijn lot in eigen handen te nemen. Ik begon op te zoeken of deze gevoelens, dit gepieker, deze stress tot iets konden leiden. Uiteindelijk kwam ik bij verlatingsangst terecht. En ik herkende mij direct in alles wat werd opgesomd.

Toen begon ik verder uit te pluizen vanwaar dit kon komen en ik begon patronen te herkennen, zelf in vroegere relaties. Ik wist dat ik altijd al een piekeraar was. Maar pas toen besefte ik hoe destructief ik soms ben ten opzichte van mezelf.

Vanaf ik dat wist heb ik erover gepraat met die jongen. Zodat hij begreep dat mijn gedrag (claimerig doen, duizend keer vragen of er al gevoelens zijn, hem opeisen, onzeker zijn, bevestiging zoeken...) voort kwam uit de angst dat het nooit iets zou worden en dat ik hem uiteindelijk zou verliezen.

Het leuke stuk dat nu volgt, vind ik persoonlijk dan ook het ergste. Sinds 2 maanden zijn we een koppel geworden (ook hij kampte met wat bindingsangst maar hij had besloten om die twijfels aan de kant te zetten). Ik was dolgelukkig! En voor even ging het goed (voor mij).

Maar hoe meer we naar elkaar toegroeien, hoe angstiger ik word om hem te verliezen. Ik zoek nog steeds bevestiging, vraag of hij mij graag ziet, of hij mijn gezaag nog niet beu is en ga zo maar verder...

Mijn grootste angst is om hem te verliezen door mijn angst ... het is gewoon een vicieuze cirkel. Ik weet dat ik dit zelf in de hand heb uiteindelijk maar het lukt me niet om dit gevoel en deze gedachten onder controle te hebben.

Het ergste stuk (wat ik daarnet bedoelde) komt nu: mijn lief is geweldig! Hij doet zoveel moeite voor mij want hij weet dat ik kamp met deze angst en hij probeert op veel dingen te letten, hij is super lief, hij steunt mij, hij zegt dat hij mij graag ziet.. Echt ik heb niks op hem aan te merken.

Maar alles waar ik aan kan denken is: is hij het nog niet beu, straks wordt het te veel, zegt hij wel echt wat hij denkt, wat als dit, wat als dat... ik creëer mijn eigen doemscenario's. En het ergste: ik weet het allemaal! Dat ik niks moet vrezen en dat het goed zit. Maar dat gevoel overvalt me telkens en ik ben dan gewoon mezelf niet.

In zulke momenten begin ik te hyperventileren en wenen. Eens dat bedaart is, schaam ik mij enorm en weet ik terug dat alles goed is. Maar het is te erg aan het worden.

Sinds een maand ga ik dan ook wekelijks naar de psycholoog! Want ik wil er echt aan werken. Dit is een angst die mijn relatie gaat verpesten en nu net dat ik iemand gevonden heb die mij graag ziet en ervoor wil gaan, wil ik er ook voor gaan en dit overwinnen. Ik wil niet meer piekeren en nadenken over alles maar gewoon genieten... ik wil mijn eigen geluk toelaten want dat doe ik nu niet.

alleen is dit soms echt moeilijk en tussendoor probeer ik echt alles zoals: online lezen over verlatingsangst en tips opzoeken, bij de psycholoog gaan en zijn oefeningen proberen, mijn gevoelens neerpennen zodat ze uit mijn systeem zijn, praten... echt alles. Maar ik heb de laatste weken het gevoel dat ik alles probeer en dat niks helpt. Ik wil waarschijnlijk alles te snel?!

Kortom: ik heb een goede relatie maar verpest het met mijn verlatingsangst of zo voelt het toch, ik heb niks te vrezen maar vrees alles, ik wil eraan werken maar het voelt of ik het niet kan.. ik doe echt mijn best maar het begint moeilijker te worden om mij te motiveren om hier elke keer weer bovenop te komen.

En nu ben ik hier beland in de hoop dat het nog eens deugd doet om mijn verhaal te vertellen en steun/begrip te vinden bij mensen die hetzelfde probleem hebben.