Perfectionisme - Lotgenotenverhalen

Lieve perfectie,

Je beïnvloed mijn hele leven. Je hebt invloed op mijn studie, stage, relatie, zelfbeeld, familie en lichamelijke toestand. Ik ga kapot aan je. Alles wat ik doe, denk, zeg of bedenk; het moet perfect. Het is alles of niets.

 

Er is maar 1 weg die goed is en dat is de perfecte. Ik ben ontzettend eigenwijs, perfectionistisch, en een doorzetter. Daarnaast heb ik faalangst. Deze 4 eigenschappen zorgen ervoor dat ik het mezelf heel moeilijk maak in het leven. Mijn leven is op dit moment een hel.

"It kills me, it needs me, it feeds me, I need perfection.
It destroys me, it drowns me, it needs me, I need perfection."

Elke dag heb ik de perfectie in mijn hoofd die mij verteld wat beter moet, hoe het beter moet, wanneer het beter moet, waarom het beter moet, voor wie het beter moet, waardoor het beter moet en waar het beter moet. Door perfectie voel ik mij soms niet zo alleen. Het is moeilijk om toe te geven dat ik perfectie nodig heb maar perfectie mij ook nodig heeft.

De perfectie zit zo diep in mij, die gaat er niet meer uit. Ik kom er nooit vanaf. Dat is oke. Dit is mijn leven.

Perfectie leeft in mij voort, zolang je mijn weg niet verstoord, ben je niet schuldig aan moord.

Liefs Eva

Ik baal zo van mijn eigen perfectionisme. Ik zie dat het me in de weg zit en toch lukt het niet om het te veranderen. Alles wat ik doe, doe ik graag heel erg goed. Zodat iedereen zeker tevreden zal zijn.

Als ik het gevoel heb dat dat niet gaat lukken, begin ik er liever niet aan. Maar daardoor mis ik kansen, wat ik mezelf dan weer kwalijk neem. En daardoor voel ik me nog meer rot over mezelf.

Het voelt als een cirkel waar ik zelf moeilijk uitkom.

Soms heb ik het idee dat ik dingen niet doe, omdat het nog niet perfect is.

Ik vind dat als ik iets doe, dat ik het dan ook heel goed moet doen. Ik doe dan liever niets, dan dat ik iets doe dat vervolgens niet goed is (volgens mijn eigen maatstaven).

Mijn perfectionisme hangt dus ook wel samen met faalangst. Ook dat zorgt ervoor dat ik dingen soms niet doe, omdat ik bang ben dat ik ze niet goed genoeg ga doen. Ik wil dan niet falen.

Vandaag iets geleerd over mijn streven naar perfectionisme!

Het is de perfecte snelweg naar het gevoel te falen!

Alleen het beeld al haalt me omlaag, naar het niveau van 'oké, ik doe gewoon het beste wat ik kan, net als iedereen!'

Ik heb echt last van mijn perfectionisme. Heb nu eerste middelbaar afgewerkt en ben nu al bang voor het 2de middelbaar. Alles moet perfect en het allerbeste zijn. Mijn punten op school zijn super, maar ik heb er vaak zoo veel aan gewerkt dat het me allemaal veel te veel word.
Heb ook echt vaak enorme keuzestress. In de winkel zelfs als ik moet kiezen tussen bv. welk dessert ik 's avonds wil. Ik wil alleen het aller lekkerste wat zorgt voor enorme frustraties en huilbuien.
Ik slaap ook slecht doordat ik vaak pieker over wat voorbij is of nog moet komen.
Ik heb natuurlijk ook goede momenten waarop ik al mijn zorgen even vergeet. Die koester ik. Ook heb ik veel aan mijn ouders die me troostenbij moeilijke momenten.
Mijn vrienden wil ik hiermee niet mee opzadelen, wat als ze vinden dat ik overdrijf of me aanstel? Bij iedereen gaat alles zo vanzelfsprekend. Waarom bij mij niet??

Oef, die stem in mijn hoofd. Die mij opjaagt: beter, sneller, meer. Niet zitten, ga iets doen. Geen muziek luisteren, moet je niet iets doen. Doe je het wel goed genoeg. Je doet het niet goed genoeg. Je gaat te snel, je gaat te langzaam. Gek werd ik ervan.

Totdat ik in gesprek leerde gaan met die stem. Door n paar weken lang al die gedachten op te schrijven. En toen ook gedachten moest gaan opschrijven die complimenteus waren.

Ontdekken hoeveel tijd ik spendeerde aan het negatieve. Hoe moe ik daarvan werd. En leren dat ik, als ik bloemen voor mezelf kocht, of als ik en complimentje kreeg van een college, ik blij mocht zijn.

En hoe vaker ik aandacht gaf aan dingen waar ik blij van werd, hoe beter het met me ging. Het perfectionisme mag er nu gewoon zijn, die kant van mij helpt me ook om secuur te blijven als ik met iets ingewikkelds bezig ben.

Door naar de positieve kanten te leren kijken, is het nu geen boze stem meer in mijn hoofd maar is mijn perfectionisme een geduldige vriend geworden.

Ik heb zoveel uren rondgelopen in mijn leven met in mijn gedachte: ik moet het perfect doen want anders...zelfs mijn houding moest perfect zijn, mijn praten, de wooorden die ik koos, de emotie, de gedachten, het proefwerk, de presentatie, zoveel dingen.

En nog nooit zei iemand na een van deze dingen, je doet het perfect. Iedereen was op dat moment misschien afgeleid en een enkele kritisch. Ik had gewild dat op dat moment iemand had gezegd: je doet het imperfect, prima toch....

Een bevestiging zoeken in je perfectie, hoe graag ik die ook wilde ik kreeg het niet of nooit. Het bleef uit. Het had ook kunnen zijn goed gedaan...maar misschien had ik dan dan gezegd, het kon nog beter, zo streng was mijn perfectionisme.

Dag, ik heb op dit moment een storing dat als ik aan mijn vrouw denk dat haar haarscheiding hoger zit dan bij een andere vrouw, Ik wil er niet aan denken dat ik dat niet mooi vind, maar hoe langer ik me verzet hoe beroerder het wordt, Krijg een heel naar gevoel hierover. Desondanks hou ik veel van haar.