Bindingsangst - forum lotgenoten

Mijn grootste wens is: mijn leven delen met een leuke vent bij wie ik mezelf kan zijn, waarmee ik kan lachen en avonturen mee kan beleven. Sinds een jaar heb ik zo'n man aan de haak geslagen. Het eerste jaar ging werkelijk als in een droom. Heel veel leuke dingen samen gedaan, vakanties en andere leuke uitstapjes.
Op een gegeven moment kwam "samenwonen" ter sprake... in eerste instantie was ik 100% voor en ben zelfs op zoek gegaan naar een baan dichter in de buurt van zijn woonplaats. Want voor hem zou verhuizen de minste optie zijn. Dus heb ik besloten dat ik de persoon zou zijn om te gaan verhuizen... baan gevonden en naarmate de overstap van baan dichterbij kwam (november 2020) de stress van het werk opliep en ik steeds meer vragen kreeg over: wanneer ga je dan samenwonen en ga je je huis verkopen of verhuren begon de hele situatie me steeds meer te benauwen... ook merkte ik heel sterk dat ik eigenlijk mijn huisje waar ik voor gestreden heb, nog niet op durf te geven en niet ui mijn geboortestad durf te verhuizen. Al deze stress, negatieve gedachten en een depressie verleden hebben er toe geleid dat ik geen vlinders of verliefdheid meer kan voelen terwijl die gevoelens er in aug 2020 nog wel gewoon in overvloed aanwezig waren...

Ik ben zo ontzettend bang dat die gevoelens niet meer terug komen en dat we het niet gaan redden. Dat mij angst zo de overhand krijgt... dat ik me voor alles heb afgesloten... Het liefst loop ik weg, zet ik er een punt achter zodat ik maar van die negatieve energie en angsten af ben. Gatver, wat is dit een ellende...

Door negatieve ervaringen in mijn vorige relatie vind ik het heel lastig om opnieuw een relatie aan te gaan.Steeds wanneer ik iemand echt leuk vindt, merk ik dat ik hem uit ga testen hoe leuk hij mij vindt. Of ik ga kritiek geven.

Hier had ik echt last van en ben in therapie gegaan. Hierin is mij veel duidelijk geworden. Ten eerste dat ik weer bang ben om verlaten te worden en daardoor zelf als eerste de ander ga afstoten. Dat was onbewust net wat beter te verdragen dan weer verlaten te worden.

In mijn therapie ben ik vooral aan de slag gegaan met mijn eigenwaarde. Door meer te leren houden van mijzelf kan ik gelijkwaardiger een nieuwe relatie aan. Het blijft wel spannend en ik ben blij dat ik nu gezondere relaties aan kan gaan.

Zoals mijn therapeut vertelde: met 1 been bij mezelf en met 1 been in de relatie!

Mijn vriend is een schat, ik houd van hem en heb ruim 4 jaar een relatie. Hij wil graag op korte termijn samenwonen en kinderen en ik krijg het er Spaans benauwd van. Ik voel een zware steen in mijn maag. Een stemmetje in mij zegt: ik wil het niet! Is dat een stem vanuit angst? Of is het waar? Ik durf het niet te zeggen..

De twijfel en het negatief denken slaan toe, die altijd al op de achtergrond aanwezig waren. Is hij wel de ware? Ik ga vergelijken: Past X niet beter bij me of Y? Ik leg een vergrootglas onder de eigenschappen die ik niet zo leuk vind, tenminste dat denk ik en hang er zwaargewicht aan. Misschien passen we toch niet bij elkaar? Mijn hoofd zou het graag de relatie zien lukken (uiteraard gevrijwaard van vervelende gevoelens), maar mijn gevoel drukt keihard op de error-knop en gaat er niet in mee.

Wat veroorzaakt nou dat gevoel? Is het angst of klopt het (en passen we dus niet bij elkaar). En zo loop ik vast, en kom ik in een cirkel terecht, maar het nare gevoel blijft aanwezig.

Wanneer puntje bij paaltje komt, weet ik dat mijn gevoel het hoogste woord heeft. Het zou alleen doodzonde zijn, als deze vanuit angst geregeerd zou zijn...

Ongeveer een jaar geleden in juli een jonge leren kennen via dating site. Eerste indruk was hij niet echt mijn type maar hij had iets dus wilde hem beter leren kennen 2de keer mee naar festival gegaan en daar is wat gaan bloeien. We hebben elkaar 10 keer gezien met veel schommelingen vanuit de afstand en situatie konden we niet veel afspreken maar later zag ik ook in dat hij die keuze bewust had gemaakt. Omdat hij dus bindingsangst heeft. Wanneer we elkaar zagen was het koek en ei zodra we van elkaar weg gingen bouwde hij een hoge muur om zich heem en hoorde ik dagen nix van hem tot hij weer opdook en mij op snapchat berichtte. Elke keer weer contact maken zien en weer dagen nix horen en zich afsluiten tot dat ik het zat werd en hem op aan sprak en enigste wat hij zei was sorry ik weet het het is onzeker voor je maar verder kwam er niet uit. De laatste keren merkte ik ook dat hij onze afspraken op de dag zelf canselde vanwege werk of voelde hij zich niet zo lekker. En dan liet ik hem weer en als ik hem negeerde kwam hij weer contact zoeken tot ik door had dat ik aan een dode paard aan trekken was maar zo lastig om hard te zijn en hem te wissen. Hebben elkaar nu 4 maanden niet meer gezien maar hij bericht mij wanneer hij aan toe is en mijn aandacht wilt maar op moment dat ik wil praten op mijn eogen initiatief hoor ik uren nix van hem meneer moet het zelf bepalen wanneer hij behoefte heeft en heeft de controle daarop. Nu wilde hij me weer ontmoeten ik dacht prima ongeacht ik super pissig op hem ben dacht hou me in tot ik hem zie en in het echt hem duideliik ga maken maar hij heeft me weer laten zitten op de dag zelf snap niet waarom hij dit doet en waarom doet hij ineens zo agzeggen terwijl hij vroeger wel gewoon zijn afspraken nakwam? Alsnwe elkaar wilden zien.

Jarenlang ben ik van relatie naar relatie gehopt. Telkens weer kwam ik in een fascinerende aantrekkingskracht met verschillende vrouwen terecht. Na het aangaan van een relatie kwam er verwijt dat ik niet een open ben en teveel mijn eigen weg ga.

Ik had er niet zoveel last van, maar met de 5de relatie liet ik me verleiden om in therapie te gaan.
Poeh wat pijnlijk om geconfronteerd te worden met mezelf. Ik wist niet dat er zoveel meer is in mezelf.

Wat ben ik blij met deze stap. Ik kan nu (meestal) contact houden met mezelf. Vanuit mezelf kan ik tegen mijn partner zeggen wat er in me speelt, waardoor ik warm contact ervaar en ook beter kan luisteren.

Bij één relatie woonde zij aan de andere kant van het land, en zagen we elkaar in het weekend of één keer in de twee weken. Ondanks dat ze zo ver weg woonde, kreeg ik het nog benauwd, en voelde ik weinig ruimte.

Ik heb bijna een jaar lang chronische stress gehad. Als ik wakker werd voelde ik nog heel even ruimte, en daarna kwam de stress (van de relatie). Omdat ik het ook moeilijk vond om de relatie te beëindigen (ik wilde haar niet kwetsen), bleef ik erin zitten. Ik voelde op dat moment niet de kracht en vrijheid om eruit te stappen. Het voelde alsof ik het verdrinken was in een oceaan.

Uiteraard werd ook de kwaliteit van de relatie slechter. Gelukkig beëindigde zij de relatie, en was ik weer vrij. Ook na de relatie heb ik nog bijna een jaar lang de chronische stress gevoeld.

Steeds weer val ik op niet-beschikbare mannen. Of ze zijn getrouwd en/of ze wonen aan de andere kant van het land of in het buitenland, enz.

Ik weet nu dat dat geen toeval is. Het is een beschermingsmechanisme om mij niet echt te hoeven binden. Het patroon verkleint de kans dat men mij niet meer wil, het verkleint de kans op afwijzing. Dus eigenlijk gaat het bij mijn bindingsangst om mijn verlatingsangst.

Door de therapie die ik heb gehad bij een integratief psychotherapeute, ben ik mijn patronen gaan zien, begrijp ik nu waar ze vandaan komen (de onveilige hechting in m'n kindertijd) en heb ik contact leren maken met mijn verlangens.

Want diep van binnen wil ik wel degelijk een relatie met een beschikbare partner! Hoe spannend dat ook is. Ik ben blij met de stappen die ik nu durf te nemen op het pad van de liefde.

Sinds kort ben ik er achter dat ik bindingsangst heb. Ik heb een lieve partner, maar het benauwt me regelmatig hoe hij mij de hemel in prijst!

Inmiddels ben ik ook een paar keer vreemd gegaan en dat weet hij. Het gaat me echter niet om die ander, maar ik voel steeds weer die angst om me vast te leggen.

Inmiddels zijn we samen in therapie gegaan om allebei en samen een manier te vinden hiermee om te gaan.