Elke dag probeer ik hem wat meer los te laten

Dag allemaal. Wat verhelderend om deze verhalen te lezen. Sinds vrij kort geleden ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik verlatingsangst heb. Ik heb een prachtige dochter van 4 en een baby van een half jaar oud. Mijn man en ik zijn zes jaar samen, waarvan vier getrouwd. In het begin was onze relatie geweldig. Het was mijn eerste echte relatie. Toen onze dochter een aantal maand oud was, vertelde mijn man dat hij was vreemd gegaan. Verwoestend.. Hij had er extreem veel spijt van en ging daarna in therapie. Ik ben zelf ook in therapie geweest omdat ik merkte dat ik postnatale klachten had. Daarna ging het erg lang goed. Ik kreeg helaas een miskraam wat zorgde voor de eerste heftige scheurtjes. Ik kon niet uitleggen hoe het ernstig het verdriet was aan mijn man. Voor mijn gevoel snapte niemand me. Kort daarna werd ik gelukkig weer zwanger maar heb ik me de hele zwangerschap angstig gevoeld. Dit was heftig voor mijn man. Ik werd erg onredelijk, besef ik me nu. Kort na de geboorte van onze zoon was ik dolgelukkig en opgelucht. Na twee maanden ontplofte het bij ons thuis. Het vreemdgaan had ik een plekje gegeven dacht ik, maar ik werd ‘ineens’ overvallen door angsten en theorieën dat mijn man weer vreemd zou gaan. Nu ik terug kijk zie ik dat ik al weer wat ‘claimende’ gedrag liet zien. Dankzij deze verhalen besef ik me ook dat mijn man mogelijk bindingsangst heeft en daardoor mijn verlatingsangst vreselijk is versterkt. We hebben een aantal heftige ruzies gehad met vele uitspraken over bij elkaar weggaan. Ik heb dit in boosheid en frustratie geroept, en nu natuurlijk vreselijk spijt van. We hebben goed gepraat en ik heb hulp gezocht, omdat ik besefte dat wat er bij mij gebeurde; niet goed was. Elke dag probeer ik hem wat meer los te laten. Het valt me nu pas op hoeveel ik bij hem wil zijn en hoe graag ik wil dat hij constant bij mij wil zijn. Het is vreselijk confronterend. De angst dat mijn man bij me weggaat voor een ander is bijna ondraaglijk. De angst dat hij op een dag gaat zeggen dat hij bij me weg wil is zo heftig dat ik er buikpijn van heb. Ik ben opgelucht dat het nu een naam heeft en dat er hulp voor is. Natuurlijk is de angst dat dit al te laat is erg groot. Ik wou dat ik eerder aan de bel had getrokken. Ik zie wel heelveel nuttige tips die ik zeker ga toepassen. Ik wens jullie allemaal veel liefde, genegenheid en warmte toe. Dat verdienen jullie zo!