De 4 weken apart hebben ons goed gedaan

Hi allemaal, ik ben 28 jaar en ervaar sinds 5 maanden ‘klachten’ van verlatingsangst vermoed ik. Ik hoop dat er hier misschien iemand is die zich enigszins herkent in mijn verhaal. In 2017 heb ik een relatie gekregen met de meest geweldige jongen van de wereld. Hij is gewoon echt mijn alles en ben na 4 jaar nog steeds stapelgek op hem. Zo ook vorig jaar. In juni 2020 heb ik tijdens een avondje uit een black-out gekregen door alcohol en met een ander gezoend. Mijn vriend was hier zelfs bij. Ik weet er niets meer van en snap nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren. De maanden die hierna volgden waren verschrikkelijk voor ons allebei. We woonden samen maar hij wilde niet in een ruimte zijn, we communiceerden nauwelijks, aten en sliepen apart. Na 2 maanden werd de situatie thuis echt ondragelijk en besloot ik voor 4 weken bij mijn ouders te slapen om hem ruimte en rust te geven. De 3 maanden zijn echt traumatisch geweest voor ons beiden. Gelukkig hebben de 4 weken apart ons goed gedaan en hebben we na veel praten besloten ervoor te gaan samen. Echt enorm fijn, maar sinds september raak ik soms in paniek als hij van huis is, zoek ik vaak de bevestiging bij hem of hij mij nog wel leuk vind, ben ik enorm onzeker over mijzelf, raak ik in paniek als hij een nachtje op de bank is gaan slapen (ivm zijn gesnurk), ben ik het liefst zo veel mogelijk met hem. Ook heb ik ineens de angst om mijn ouders en broertje te verliezen door bijv. een auto ongeluk. Zo moest mijn broertje laatst 2u naar huis rijden en zat ik 2 uur lang heel onrustig op de bank te wachten op een appje van hem. Er gaan soms zulke gekke gedachtes/angsten door me heen over mijn dierbaren waarin ik mijzelf helemaal niet herken. Bindingsangst is iets waar ik wel bekend mee ben door het overlijden van een dierbare op mijn 14e en mijn eerste vriendje die nooit erg trouw bleek te zijn. Zijn er mensen die zich enigszins herkennen in mijn verhaal en wellicht tips hebben om hier mee om te gaan?